Nee, het gaat niet goed, dat gevoel heb ik al een tijdje. Meer pijn, de borst die zichtbaar groeit én de tumormarker die toch weer met 300 gestegen was in een maand tijd. Het gaf me niet de indruk dat de nieuwe therapie werkte, dat er hard terug geschoten werd, zoals de oncologe beloofde. En ja, ik weet wel dat een antihormonale therapie tijd nodig heeft - maar hoeveel tijd geef je die therapie als ze niet werkt? Gisteren hadden we een afspraak met haar om de resultaten van het bloedonderzoek te bespreken. Ze had zelf ook het gevoel dat het niet goed ging. Misschien werkt de Femara wel maar dan toch te traag. En eigenlijk stijgen de tumormarkers al sinds februari. Dat is al veel te lang. Ze zou het nog wel een maandje kunnen bekijken maar toen ze hoorde dat ik ook meer pijn had, veranderde ze toch van gedachten. 'Dan is het tijd voor chemo', zei ze.
En dat is goed. Ik ben blij dat ze nu overschakelt op een therapie die snel resultaat oplevert, dat we niet blijven aanmodderen en dat de tumor intussen zijn ding doet. Maar chemo, dat is toch een grote stap. De impact op het gezin, de kaalheid, dat ik nu ook zichtbaar ziek zal zijn, dat ook Fee nu veel harder geconfronteerd wordt met een ziek moeke. We wisten wel dat die chemo er ooit ging komen maar hadden niet gedacht dat dat al zo snel zou zijn. En dus was het verdict toch een grote klap. Meteen word je met de gevolgen van deze therapie geconfronteerd. 'Dan plaatsen we volgende week een poortcatheder.' 'Wil je een pruik of niet?' 'Ga je blijven werken in je goede weken?' 'Hoe ga je je huishouden organiseren in de moeilijke week?' 'Hoe en wanneer vertel je het aan Fee?' En vooral daarvoor ben ik bang. Ze heeft het momenteel al heel moeilijk, sinds een week heeft ze vreselijke nachtmerries. Ze wil niet gaan slapen, want ze is bang. 's Nachts wordt ze wakker, want ze is bang, niet een keer maar uren na elkaar. Het is slopend voor haar en voor ons. Wat het gaat geven als we haar vertellen dat moeke vaak naar het ziekenhuis moet, zich daarna niet goed zal voelen en kaal wordt, dat belooft niet veel goeds.
Dat zijn vragen die niemand zich ooit zou moeten stellen, en kinderen zouden geen nachtmerries mogen hebben omdat hun ouders ziek zijn... Ik wens je veel moed tijdens de komende periode en hoop echt dat de chemo zijn werk zal doen!
BeantwoordenVerwijderen