vrijdag 24 juni 2016

Eerste chemo

Hoe misselijk zou ik zijn? Hoe moe? Zou ik nog energie over hebben om voor de kinderen te zorgen? Hoeveel hulp schakelen we het best in? Het waren allemaal vraagtekens maandagochtend. Maar we hadden ons goed gewapend. De hele week zouden vrienden voor ons koken, moeder en schoonmoeder beloofden ook in te springen. We stuurden een 'hulpschema' rond naar iedereen die ooit eens gezegd had dat ze ons zeker wilden helpen, 'we moesten het maar vragen'. Hartverwarmend was het om te merken hoe snel dat schema ook daadwerkelijk vol zat, hoe er zelfs onvrede was bij een aantal mensen omdat ze te laat waren. Echt, dat deed ons veel deugd.
En toen was het maandagmiddag, tijd voor de eerste chemo. Voor het eerst aangeprikt via de portacath - viel wel mee, en daarna weer wachten. Op bloeduitslagen, op een dokter, op een medicijn tegen de misselijkheid en daarna nog een uurtje op de eerste chemo. Maar wachten in gezelschap is lang niet zo erg, de tijd ging vlotjes voorbij. In het hulpschema hadden we ook een vakje voorzien 'gezelschap tijdens chemo', goede zet, zelfs gezellig. Mijn chemo bestaat uit drie bestanddelen, dus ook drie baxterzakjes. De middelste is een beetje venijnig, van de andere merkte ik weinig. De middelste is knalrood en kan zweertjes in de mond veroorzaken. Die kan je misschien vermijden door tijdens het inlopen van de chemo ijs in je mond te houden zodat de bloedvaten daar fel vernauwen. Zo gezegd, zo gedaan, drie kwartier lang. Ijsblokjes met grenadine en daarna een waterijsje. En nog eens ijsblokjes. Ik heb echt mijn best gedaan.
's Avonds voelde ik mij goed, leek er weinig aan de hand. De volgende dag echter was dat anders, mijn energie was nul. Zowat de hele dag heb ik in bed gelegen, zelfs praten kostte mij moeite. Maar misselijk was ik niet. De dagen daarna bleef die vermoeidheid een constante maar slaagde ik er wel al eens in om een uurtje - of zelfs twee - wakker te blijven. En de medicatie tegen de misselijkheid doet zijn ding, heel af en toe denk ik, oh, daar is het, maar het gevoel blijft meestal redelijk op de achtergrond. Dus al bij al valt het mee. En ik weet wel, er staat me nog heel wat te wachten. De haaruitval moet nog komen en mijn weerstand gaat ook nog de dieperik in. Vooral daarvoor ben ik bang. Ik wil niet ziek worden - dat wordt niet makkelijk met een dochter die 39 graden koorts heeft. Maar we zullen niet te ver vooruit kijken, tot nu toe gaat het redelijk goed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten