Ziek zijn, is loslaten. Dat leer ik elke dag opnieuw. Hulp aanvaarden, niet meer kunnen gaan werken, beseffen dat de meeste van je toekomstplannen en -dromen op de helling komen te staan, je lichaam dat steeds meer getekend wordt door je ziekte, je wereld die kleiner wordt wegens geen energie voor hobby's, avondjes uit of uitgebreide lectuur en vooral je gezin dat lijdt onder je ziekte. Vaak maakt me dat verdrietig. Vooral het feit dat mijn gezinsleden het moeilijk hebben, doet me veel pijn. En toch probeer ik ook het positieve te zien. Dat wat er wel nog is - ons gezin, de vele vele vrienden en familieleden die aan ons denken, het nieuwe huis met de speeltuin en het groen er rond, de zon die af en toe schijnt.
Maar telkens als er zich een nieuw 'loslaten' aandient, komt dat aan. Zoals vorige week, toen ik een ziektebriefje vroeg aan de arts. Ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik niet zou werken in mijn 'goede' weken. De energie die ik heb - en dat zijn inderdaad geen tonnen - wil ik houden voor mijn gezin. Het is ook echt niet zo dat ik daarmee de uitzondering ben, slechts weinig mensen werken gewoon verder tijdens een chemobehandeling. Ik wist dus dat ik een hele tijd niet zou werken - ook niet halftijds zoals ik deed sinds februari. De arts vroeg: 'zullen we meteen voor een langere periode schrijven?' Ik dacht: doe maar, ik heb geen zin om elke drie weken een briefje te vragen. Waarop hij tegen zijn assistente zei: 'schrijf dan maar tot 31 december.' En dat had ik niet zien aankomen. De rest van het jaar thuis, dat lijkt nog héél lang. Ik besef nu ook dat het realistisch is, zes chemo's om de drie weken maakt achttien weken behandeling. Doe daar nog een beetje tijd bij om te recupereren en je zit aan het einde van het jaar. Maar toch. Niet meer werken, altijd thuis zijn, geen collega's meer zien (of toch veel en veel minder), niet doen wat ik graag doe. Loslaten dus. Het doet me wel eens zuchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten