Werken

Dinsdag was de grote dag. Na meer dan acht maanden thuis, ging ik terug aan het werk - halftijds weliswaar. Ik vertrok op 22 mei met een dikke buik, in november zou ik opnieuw aan de slag gaan. Maar in oktober, bleek ik ziek. En zo ging mijn bevallingsverlof naadloos over in ziekteverlof. Al heb ik me nooit echt ziek gevoeld, enkel erg moe, opnieuw gaan werken was toch een grote stap, mentaal dan. Wat had ik graag gehad dat opnieuw werken, zou betekenen dat ik genezen zou zijn. Nu blijf ik even ziek als vorige week. En zou dat wel lukken, weer werken, ga ik niet te moe zijn? En wat moet ik antwoorden op de vraag 'hoe is het?'? Maal honderd. Het blijft moeilijk, telkens mijn verhaal moeten doen. Maar met een 'het gaat wel', kan ik mij er moeilijk vanaf maken.
Dinsdag was leuk en zwaar tegelijk. Het deed deugd om iedereen weer te zien en te merken dat iedereen oprecht blij was dat ik opnieuw aan het werk ben. Het was ook zwaar om elke keer weer te zeggen hoe het met me gaat. 's Avonds was ik kapot, zorgde op automatische piloot voor de kinderen, voor eten op tafel en crashte daarna in de zetel. Maar het ging wél. En daar was ik blij om. Morgen opnieuw, ik ben benieuwd.

Oud en ziek

- Jouw oma en opa zijn dood hé moeke.
- Ja meisje.
- En waarom?
- Omdat ze heel oud waren en ziek.
- Zoals Mia?
- Nog ouder.
- Wanneer ga ik dood moeke?
- Als je oud bent, of ziek.
- En wanneer ga jij dood?
- Dat weet ik niet, dat is een verrassing.
En dan huppelde ze vrolijk de badkamer uit, mijn bijna vierjarige.