maandag 30 oktober 2017

Alweer mixed response

Het kwam niet als een verrassing deze keer, de uitkomst van de scans. Die had ik trouwens op 19 oktober, de dag tegen kanker én onze vierde huwelijksverjaardag. De dag ook dat Liz 40,3 graden koorts had. Diezelfde dag nog belde mijn oncologe mij met het resultaat van de scans. Op zowat alle plaatsen neemt de tumor af, behalve in mijn hals. Dat had ik zelf al gevoeld én gezien. De plek is intussen zo zichtbaar en voelbaar, je kan de tumor zien en voelen groeien. En dat weegt zwaar.
De dag nadien was het MOC en zou beslist worden wat er nu zal gebeuren. Het team opteerde ervoor om de huidige chemo - Xeloda - verder te zetten en de klier in mijn hals te bestralen. Dertien keer. Maandag kreeg ik alle uitleg van de radiologe en werden de voorbereidingen getroffen. Ik had geen idee wat dat zou inhouden, die nacht had ik al gedroomd dat ik drie keer bestraald werd. Ik zat in een soort van vliegtuigstoel en er scheen een lampje op mij. Heel ver van de realiteit dus. Carnaval, dat was dichter bij de realiteit. Een verpleegster maakte een masker voor me dat heel nauw aansluit op mijn gezicht, hals en schouders. Eens het masker klaar was, moest ik ermee onder de scanner. Bedoeling is dat ik absoluut niet kan bewegen onder dat masker. Daarom klikken ze dat ook vast aan de tafel. Zo kunnen ze nauwkeurig bepalen waar er moet bestraald worden zonder dat ik getatoeëerd moet worden in mijn hals.
Het oorspronkelijke plan was om eerst nog een kuur Xeloda te geven en daarna te starten met de bestraling, op 13 november. Donderdag moest ik opnieuw naar het ziekenhuis om mijn Xeloda op te halen. De plannen werden echter gewijzigd. De dagen voordien had ik weer veel last van de plek in mijn hals, het trekt, zit in de weg, houdt me uit mijn slaap. Mijn oncologe overlegde met de radiologe en ze beslisten om dan toch eerst te bestralen en daarna de Xeloda te geven. De twee behandelingen op hetzelfde moment zien ze niet zitten, dat zou te toxisch zijn voor mijn huid. En dus start ik morgen met mijn eerste bestraling. Weer een nieuwe stap. Weer nieuwe bijwerkingen. De komende periode rijd ik elke dag naar het ziekenhuis, krijg ik mijn masker op en word ik vastgeklikt aan de tafel. Dat lijkt niet echt aangenaam maar dat stuk zie ik nog wel zitten. Waar ik meer tegenop zie, is het smeren. Om minder last te krijgen aan mijn huid, moet ik drie keer per dag Flamigel smeren aan de zone die bestraald zal worden. Daar waar de tumor zit dus. Drie keer per dag moet ik dan voelen hoe groot en hard die is. En dat vermijd ik het liefst, ik zie en weet het zo ook wel. Maar het moet, drie keer per dag. Zucht.