'Hoe gaat het nu met je?' 'Hoe voel je je?' Het gaat redelijk goed. Beter, dat in ieder geval. Ik kan alweer iets doen, ik kan plannen maken - als ik ook genoeg rust inbouw. Een half dagje iets doen, een half dagje rusten. Zo lukt het. En daarmee ben ik al heel blij.
De voorbije weken deden we ook veel leuke dingen. We trokken met z'n vieren een weekje naar Nederland en hadden de Efteling quasi voor ons alleen, we vierden mijn verjaardag uitgebreid met collega's, vrienden en familie. We wandelden in het park en ik ontdekte mijn stad opnieuw - een beetje toch. Ik zwaaide mijn baas mee uit en was heel blij dat ik daarbij kon zijn al was het ook bijzonder confronterend. Het was trouwens voor het eerst dat ik in het openbaar mijn mutsje niet op had. Mijn haren groeien opnieuw maar zijn nog heel kort. Ook dat was een grote stap, het podium op voor een volle zaal met een 'kankerkop'. Ik deed het en ben blij dat deze horde genomen is.
En toch zijn er ook moeilijke dagen. Dagen dat mijn borst pijn doet en ik er rotsvast van overtuigd ben dat de tumor in sneltempo groeit. Dan vult niet alleen mijn borst zich met kanker - ook mijn hoofd doet dat. De controles waren nochtans goed. Begin december was de tumormarker gedaald tot 102, dat is lager dan bij de diagnose. Maar een dag later ben je alweer ongerust, vertrouw je die nieuwe therapie voor geen meter. Dat is vaak lastig, ik moet echt mijn best doen om me niet te veel zorgen te maken, om te genieten van deze relatief goede periode. Pas in maart moet ik opnieuw op controle, zo lang krijgt deze therapie de tijd om aan te slaan - of niet. Soms weet ik niet hoe ik dat moet doen, zo lang zonder bevestiging dat het nog goed gaat. Of het nieuws dat het - zoals ik vaak vrees - niet goed gaat maar dat er dan snel ingegrepen wordt. Niet te veel vooruit kijken en zo veel mogelijk bezig blijven, dat helpt...
