Zwarte dagen

Dinsdagavond voelde ik me echt niet goed. Mijn hartslag was hoog, mijn bloeddruk laag en de koorts bleef. Weer werd er bloed afgenomen en weer was het uren wachten voor ik naar een kamer kon. De echo van dezelfde ochtend had niets nieuws aan het licht gebracht en ook de eerste resultaten van de petscan gaven geen oorzaak voor de koorts. Ik voelde me redelijk moedeloos, had het idee dat die koorts nooit zou verdwijnen. En alles waaraan ik me de voorbije dagen had opgetrokken was nu ook verdwenen. Geen kindjes meer om me heen, niet meer thuis, Peter ver weg. Ik miste ze allemaal verschrikkelijk. Heel veel mensen lieten weten dat ze aan me dachten en duimden en toch voelde ik me eenzaam. Het waren zwarte dagen. Woensdagnamiddag kwam het nieuws dat er toch een bacterie aan het kweken was in een van de staaltjes die ze dinsdagavond hadden genomen. Om te weten om welke bacterie het ging, was het nog te vroeg. Op zich is dat geen goed nieuws maar de artsen en ik waren opgelucht dat er toch iets gevonden was, na bijna drie weken. Maar dat kon de koorts van de eerste weken niet verklaren, begin september was dezelfde kweek gedaan en die was toen negatief. Er werd met antibiotica gestart en donderdagnamiddag kon ik eindelijk zeggen dat ik me iets beter voelde. De koorts ging die dag niet meer boven de 38 graden. Vrijdag niet meer boven de 37,5. Eindelijk was er beterschap. Ik was zo opgelucht en toch bleef het lastig. Nog steeds voelde ik me alleen en miste ik iedereen - en dan vooral de kindjes - verschrikkelijk. En voor het eerst ondervond ik dat de dagen in het ziekenhuis extra lang duren als je je goed voelt. Ik las twee boeken in vier dagen - dat was jaren geleden. Al was ik wel beter, naar huis kon ik niet, eerst moest ik die antibioticakuur afmaken en dat kon enkel intraveneus. Zondag was er sprake van dat ik maandag naar huis mocht maar dan zou ik de volgende dagen wel drie of vier keer per dag naar het ziekenhuis moeten voor mijn infuus. Een hele organisatie maar beter dat dan nog vier dagen in die ene kamer, weg van iedereen. Maandag wijzigden de plannen. Ik mocht 's avonds laat naar huis en vanaf dinsdag zou er drie keer per dag thuisverpleging langskomen om het infuus aan te leggen. En zo geschiedde. Het is zo fijn om me beter te voelen, om eindelijk weer wat energie te hebben en vooral om weer thuis te zijn. Om te kunnen dansen met z'n vieren, om onbeperkt knuffels te kunnen krijgen en geven, om zelf te kiezen wat ik eet, om de zon te zien in de eikenboom, om in mijn eigen bed naast Peter te slapen, om Fee de pompoen in onze tuin te kunnen tonen. 'Dat is een butternut', riposteerde ze. Ze had gelijk.