Update

Chemo vijf is intussen ook achter de rug én het ergste leed geleden. Voor het zover was, kreeg ik eindelijk een paar goede dagen. En daarvan heb ik volop genoten. Ik maakte confituur, plantte nieuwe bloemen én bollen in de bloembakken, ging uitgebreid shoppen voor de kindjes én mezelf en genoot van de babbels aan de schoolpoort, de vrienden die langskwamen en van (bijna) elk moment met de kinderen en Peter. 6 oktober was het dan onverbiddelijk tijd voor chemo nummer vijf. Spannend, vond ik het. Want intussen was er na de vorige chemo meer dan zes weken verstreken. Mijn haar was zelfs al opnieuw fors aan het groeien. 'Als mijn haar groeit, wat groeit er dan nog?' vroeg ik me af. Wel vijf keer vroeg ik de verpleging of mijn tumormarker al bekend was. Ik vreesde een stijging maar dat bleek niet terecht. '180, dat is goed hé?' En ja, daarmee was ik tevreden. Het effect van de chemo was nog niet tenietgedaan na al die weken van koorts. Oef...
Na de chemo dook ik opnieuw in mijn cocon. Moe, helemaal geen energie, en daarbovenop flink last van maag en darmen deze keer - maar dat had niets te maken met de chemo. Het blijft moeilijk om uit te leggen hoe moe ik precies ben. Het is niet zo dat ik kan vechten tegen die vermoeidheid, ik moet slapen, ik moet naar bed. Ik kan dat niet uitstellen. Het is alsof er iets of iemand me heel hard naar beneden duwt en ik kan me er niet tegen verzetten.  Het is ook niet zo dat één middagslaapje me 's avonds energie geeft. Nee, ik slaap in de voormiddag, in de namiddag en probeer dan even wakker te blijven voor de avondspits met de kindjes. En daarna is de kaars alweer helemaal uit. Soms haal ik de avondspits zelfs niet en lig ik te rusten terwijl Peter alleen verder doet. Zwaar en frustrerend maar het is niet anders. Ik neem niet alle telefoons op, zeg dat het niet past om langs te komen, beantwoord zelfs niet alle berichtjes. Het beetje energie dat rest gaat naar de kindjes en een klein beetje naar het huishouden.
Maar nu ben ik er stilaan. De dutjes worden korter, de kaars gaat iets minder onherroepelijk uit. Hopelijk krijg ik de volgende dagen steeds wat meer energie en blijf ik gespaard van complicaties. Geen koorts en gewoon, hop naar chemo nummer zes - de laatste. Dat zou mooi zijn.