Even terug in de tijd... Vorige week had ik nog steeds koorts en stonden er enkele onderzoeken op de planning om de oorzaak van die koorts te achterhalen. Dinsdagochtend voelde ik me redelijk goed en trok ik - alleen - naar het ziekenhuis in Mechelen voor heel wat labo-onderzoeken en een echo van mijn buik. Daarvoor moest ik nuchter zijn. Daarna reed ik - nog steeds alleen - verder naar Gasthuisberg voor een petscan. Daarop zou misschien een infectiehaard te zien zijn. Ook voor dit onderzoek moest ik nuchter zijn. Ik voelde me nog steeds goed, kreeg mijn inspuiting en moest een halfuur op een bed gaan liggen - zonder te bewegen. Dat lukte slechts vijf minuten. Ik begon te klappertanden, te rillen, te bibberen, voelde me heel slecht. Ik wist hoe laat het was, er was koorts in aantocht en niet zo'n beetje ook. Ik duwde op het belletje en kreeg een Dafalgan. Dat ik daarna onder de scanner moest en stil moest liggen, zag ik helemaal niet zitten, ik kon mijn benen, armen en mond niet stilhouden. Maar toch moest het. Ik had de contrastvloeistof gekregen, dan moest ik maar onder de scanner. Zo bewegen onder de scanner, ik wist zeker dat de beelden waardeloos zouden zijn. Met twee dekens rond mij ging ik in de wachtzaal zitten. 'De beelden zijn goed, je mag naar huis.' Ik kon het amper geloven. Eten, dacht ik - intussen was het 14.00 uur - en wachten tot ik me beter zou voelen om - alleen - terug te rijden. Ik installeerde me in de cafetaria, nam mijn tijd en vertrok om 15.00 uur naar huis. De weg leek eindeloos. Dat het geen goed idee was geweest om alleen te gaan, dat besefte ik intussen wel. Maar ik moest verder, telde de kilometers. Al bij al ging het vlot, een half uur later was ik thuis. Recht mijn bed in, tot iets anders was ik niet in staat. Dat vertelde ik mijn nonkel ook die net kwam aangefietst voor een onverwacht bezoekje. Dat zag ik echt niet zitten. Maar hij zag dat blijkbaar zelf ook - zo slecht had ik je nog nooit gezien, klonk het later - en vertrok. Binnen kwam eerst al het eten er weer uit en dan kon ik eindelijk naar bed. Dat ik weer koorts had, voelde ik zelf ook. De thermometer wees 39,2 aan. Niet goed. Ik wilde dat zo hard niet want wist al wat er me boven het hoofd hing. En dan, telefoon van de crèche. Dat Liz 39,4 graden koorts had. Wat een wanhoop. En toch moet je dan keuzes maken en handelen. Ik kreeg mijn dokter aan de lijn en die maande me aan opnieuw naar het ziekenhuis te komen. Ik had niets anders verwacht. Peter kwam thuis met Liz, we regelden vervoer voor mij, Peter bleef thuis met de meisjes. En zo belandde ik dinsdag 20 september opnieuw in het ziekenhuis, het derde al van die dag.
(wordt vervolgd...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten