'Ik vind je moedig', krijg ik geregeld te horen.
En dan word ik kwaad of lopen de tranen onmiddellijk over mijn wangen. Ik vind mezelf niet moedig, helemaal niet. Ik ben vaak verdrietig en angstig. Misschien lijkt dit niet zo voor de buitenwereld, in mijn hoofd overheersen deze gevoelens toch meer dan mij lief is. En ja, ik functioneer wel. Maar dat wil toch niet zeggen dat ik moedig ben. Alsof ik een keuze heb, alsof ik bewust kies om toch te werken, om toch voor de kinderen te zorgen, om toch leuke dingen doen met man, familie of vrienden.
Er gaat ook iets dwingends van uit, 'ik vind je moedig'. Dat hoort zo, zieke mensen moeten moedig strijden. Maar er valt zo weinig te strijden.De kanker zit in mijn lijf en behalve de medische wetenschap heb ik helemaal geen wapens in handen om ertegen te vechten. Positief zijn, dat helpt. Misschien wel, maar vaak geloof ik ook dat niet. De kanker wikt en beschikt. Zo goed mogelijk leven, dat is alles wat ik kan doen. En daarvoor wil ik heel hard mijn best doen. Maar niet om moedig te zijn of om hard te vechten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten