'Oh, het gaat zo snel', 'Hij wordt zo snel groot', 'Binnenkort is hij echt geen baby meer.' Ik hoor het vaak in mijn omgeving, mensen die vinden dat hun kindjes niet te snel mogen groeien. Daar heb ik me nooit in gevonden en nu al helemaal niet. Die eerste maanden vind ik zwaar, zorgen voor een kindje met wie je moeilijk contact kan maken. Pas als er gelachen wordt, het kindje 'wakker' wordt, kan ik er echt van genieten. En toch mogen kindjes van mij snel groeien. Want ik weet: hoe groter ze zijn, hoe leuker het wordt.
Nu is daar nog een extra dimensie bijgekomen. Regelmatig denk ik: als ze snel groot zijn, heb ik misschien meer tijd om er te zijn voor hen. Ik wil zo graag getuige zijn van héél veel mijlpalen in hun leven. Telkens ik er een gehaald heb, ben ik daar blij en dankbaar om. Yes, een eerste tandje en ik was erbij. De oudste die kan fietsen en ik was erbij. Ik wil er ook zo graag zijn als de jongste naar school gaat, als de oudste leert lezen, als ze trots hun dansje doen op het schoolfeest. Zou het niet mogelijk zijn dat hun tijd voortaan extra snel gaat en mijn tijd extra traag? Misschien kan ik dan nog héél veel mijlpalen meepikken. Dus word maar snel groot, kindjes van me ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten