Soms lijkt het even alsof er niets aan de hand is, soms is het of niets nog hetzelfde is. De vanzelfsprekendheid, de nonchalance waarmee we plannen maakten zijn in ieder geval ver weg. Bij alle toekomstdromen staan nu dikke vraagtekens. Het lijkt nu alsof er ergens voor mij een muur staat maar ik weet niet waar. Ja, iedereen gaat dood maar als dat bij die boutade blijft, ben je daar zelden concreet mee bezig. Dat is nu wel anders. Drie maanden geleden kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb met uitzaaiingen in het bot. En dat ik niet meer zal genezen. Maar misschien blijft de ziekte wel nog jaren onder controle. Misschien ook niet, dokters hebben geen glazen bol.
Op het moment dat we de diagnose kregen, voelde ik bijna letterlijk hoe de grond onder mijn voeten wegzakte en hoe anders de lucht rondom me plots voelde. Er was ongeloof, ik kon toch niet ziek zijn, ik had net een kind op de wereld gezet. En er was een enorm verdriet. Wat met de kinderen, ze zijn nog zo klein. Ik had hen zo graag een onbezorgde mooie jeugd gegeven en zelfs al blijf ik nog jaren 'goed', die onbezorgdheid zal er nooit meer zijn.
En toch moet je verder, elke dag opnieuw voor je kinderen zorgen, een verhuis plannen en regelen, al je vrienden en familie op de hoogte brengen, elke dag opstaan en verder gaan. Dat is ook wat je wil, dat alles gewoon verder gaat. Maar je weet, tegelijk is alles anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten