Gisteren was het ziekenhuisdag. Een keer om de vier weken moet ik naar het ziekenhuis. Dan wordt er bloed afgenomen en krijg ik een spuitje in mijn onderbuik. Dat spuitje legt de werking van mijn eierstokken stil zodat mijn hormonen de groei van de tumor niet verder stimuleren.
Het wordt stilaan routine, het was mijn vierde spuit al. Aanmelden, wachten, een roddelboekje lezen en merken dat je maar twee regels gelezen krijgt, naar het priklokaal, hopen dat je arm of hand niet helemaal blauw zullen zijn deze keer, opnieuw wachten, nog eens naar het priklokaal voor de spuit en dan wachten op de dokter. Wie ziek is, moet wachten. Ik kijk rond, vang gesprekken op, zie mensen die waarschijnlijk nog veel zieker zijn dan ik en probeer hun verhaal te reconstrueren. Ooit hebben we allemaal te horen gekregen dat we kanker hebben, nu is het aan ons om daar verder mee te gaan. We doen ons best, iedere dag opnieuw.
Dag mama,
BeantwoordenVerwijderenBen hier gisterenavond via de blog van Kelly terechtgekomen. Het laat me niet echt los.
Weet dat ik, helaas, door omstandigheden, al lang te maken heb met mama's met uitgezaaide borstkanker.
Als ik je ook maar een klein beetje hoop mag geven, er bestaat een kast van behandelingen die je kunnen helpen, en je echt nog vele jaren kunnen geven. Ook al is de diagnose keihard.
Ik gun je nog jarenlang leven, en zal lukken.
Veel moed.
Ik blijf je volgen.