Stel; ik kom iemand tegen die ik wel ken maar die ik al maanden niet meer heb gezien. Iemand met wie ik altijd wel een praatje doe maar die ik niet tot mijn vriendengroep reken, daarvoor is het contact te sporadisch.
Automatisch komt de vraag: 'hoe is het?' Een moeilijke, vind ik. Me er vanaf maken met 'çava', voelt aan als liegen maar om meteen mijn kankerverhaal af te steken, gaat toch ook wat ver. 'Redelijk', antwoord ik meestal en we zien wel welke richting het gesprek uit gaat. Vaak gaat het dan over de jongste dochter en daar valt wel wat over te vertellen. En als dan blijkt dat ik na de bevalling nog steeds niet aan het werk ben, leg ik toch uit hoe dat komt. Dat voelt voor mij het eerlijkst maar ik besef wel dat ik de kennis met een zwaar verhaal opzadel. Misschien was het dan toch beter om vaag te blijven en enkel te vertellen over de jongste die rolt en de oudste die fietst. Ik weet het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten