Een nieuw potje

10 april, 12 uur 's middags, aan tafel. Alles is ingepakt, we zijn bijna klaar om te vertrekken naar zee. Vijf dagen voor ons vieren, dat is het plan.  En plots voel ik een bobbel in mijn hals. Peter voelt het ook. De ongerustheid grijpt me bij de keel. 'Wat wil je doen?', vraagt Peter. Op vakantie met de kinderen, gewoon genieten, de kanker is voor daarna. Ik wil onze vakantie niet uitstellen en nu nog snel naar de dokter gaan. De afspraak met mijn huisarts voor een bloedafname voor na de paasvakantie is al gemaakt. En dus vertrekken we. We genieten, van kleine dingen. De wilde konijnen die in de lens kijken als Fee er een foto van neemt, de zee die het zandkasteel bijna opeet, het mooie appartement. Maar ik blijf ongerust. Ik vervroeg mijn afspraak naar vrijdag, de dag van onze terugkeer en ook de verjaardag van Fee.
'Wat die bobbel is, kan ik zo niet zeggen', zegt de dokter. Ze trekt bloed en na het weekend zal ik sowieso bellen met mijn oncologe. Als de tumormarker gestegen is - wat ik verwacht - staan er scans op de agenda. Die zijn nog niet gepland en de onzekerheid weegt zwaar. Ik durf niets te plannen, geen interviews, geen afspraakjes. En ja, de tumormarker is inderdaad gestegen. We zitten aan 111. 'Tijd voor scans', zegt de dokter op dinsdag. Dat vind ik deze keer ook. De bobbel in mijn hals maakt de ongerustheid nog veel groter. Vrijdag al staan de CT- en botscan op de agenda. Maandag mag ik bellen voor de resultaten. En die zijn zoals ik al verwacht had, niet goed. Maar lever en longen zijn nog ok, toch een kleine opluchting. De bobbel in mijn hals is inderdaad een klier die aangetast is. En ook in andere klieren heeft de kanker zich genesteld. 'Tijd voor een nieuwe behandeling dus.' 'Heb je het gevoel dat de bobbel in je hals gegroeid is sinds je hem voor het eerst gevoeld hebt?' 'Dat heb ik.' 'Dan zou ik opteren voor een nieuwe chemokuur.' Ik had het al een beetje voelen aankomen en toch is het geen fijn nieuws. Op dit ogenblik is er nog niets zeker en nog niets concreet, de MOC van vrijdag neemt immers de uiteindelijke beslissing. Maar ik ga er vanuit dat ik vanaf volgende week nieuwe chemo krijg. Dat ik - nu al - stop met werken. Dat ons leven weer een heel pak moeilijker wordt. En dat die haren alweer zullen uitvallen. Het wordt weer een kale zomer.