Drie weken ben ik intussen opnieuw aan het werk. En dat doet me goed. Ik ben blij dat ik mijn collega's opnieuw zie, blij dat mijn wereld opnieuw wat groter is geworden, blij dat ik weer kan werken - ik heb mijn job altijd graag gedaan.
Maar de eerste week was heftig, net voor de deadline opnieuw beginnen en dat terwijl een andere collega nu voor lange tijd afwezig is. Ik was meteen ingewerkt. Nu is het iets rustiger geworden, gelukkig.
Ik merk dat mijn dagen zich intussen vlotjes vullen, iets te vlot naar mijn zin. Op voorhand had ik mij voorgenomen om tijdens mijn vrije momenten niet te veel te plannen maar voldoende rust in te bouwen. Want het is niet omdat ik nu aan het werk ben, dat mijn vermoeidheid verleden tijd is, integendeel. Na een werkdag crash ik nog steeds in de zetel, mijn pijp is onherroepelijk uit. En die vrije momenten zijn sowieso beperkt nu. Dinsdagnamiddag eindigt al om 15 uur wanneer Fee opgehaald moet worden om daarna naar de logopedie te gaan. Woensdag is een dag voor de kindjes - met Liz die niet naar de crèche gaat die dag en Fee die in de namiddag thuis is. Donderdag is een dag voor mij - om te rusten. In de praktijk is dat echter niet altijd zo eenvoudig. Liz is vaak ziek en dan ook op donderdag thuis. Afspraken verhuizen automatisch naar donderdag. En ik wil ook graag nog een beetje in de tuin werken en naar die lieve collega die nu ook ziek is. Maar de vermoeidheid stapelt zich zo wel op. Het blijft een werkpuntje, die donderdag zo leeg mogelijk houden zodat ik voldoende kan rusten. Want tijdens een familiebezoekje aan een goede vriendin een dutje moeten doen, was toch niet zo'n leuke ervaring...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten