Invalide

Nog twee weken en ik krijg een nieuwe status, die van invalide. Dan ben ik al een jaar arbeidsongeschikt en is het nu wel echt duidelijk dat ik niet werk. Al een jaar lang kost ik deze maatschappij handenvol geld. Ik ontvang een uitkering en de ziekteverzekering betaalt een deel van mijn aanzienlijke medische kosten terug. Ik breng de begroting in gevaar, want ik werk niet. En daar moet - aldus onze regering - snel verandering in komen. Ik vulde al een vragenlijst in over mijn opleiding en werkervaring zodat er een gepaste job gevonden kan worden voor mij. Zodat ik eindelijk opnieuw geld opbreng en de begroting niet nog meer in het rood duw.
Ik word er boos van, van de regeringsmaatregelen en nog meer van het discours daarover. Altijd lijkt het alsof wie arbeidsongeschikt of invalide is, weigert te werken. Nooit zegt men dat wie invalide of arbeidsongeschikt is, te ziek is om te werken. Vertel eens, hoe zou ik dat doen, werken? Ik heb kanker, ik krijg chemo. Ik ben moe, vaak extreem moe en anders heel moe. Een dag zonder dut, ik kan het mij niet herinneren. Ik heb niet de energie om twee kilometer te fietsen, laat staan om elke dag naar het station te fietsen en de trein naar Brussel te nemen. Ik moet zo vaak naar het ziekenhuis dat een werkgever absoluut niet op mij kan rekenen. Mijn weerstand is zo laag dat ik heel snel virussen en bacteriën oppik wat voor mij grote gevolgen kan hebben. Nog zieker, nog vaker in het ziekenhuis, nog meer kosten voor mij én de samenleving. Ik zou niet weten hoe dat zou lukken nu, werken. Nochtans wil ik heel graag weer aan de slag. Ik mis mijn collega's, ik mis mijn werk. De vele contacten, de voldoening van het schrijven, de interviews, de deadlines die weer net gehaald werden, het 'boekske' dat er elke maand ligt. Ik mis het allemaal. Van zodra ik me beter voel, keer ik dan ook graag terug. Voltijds of halftijds, dat zullen we wel zien. Trouwens, ik deed dat eerder, werken tijdens mijn arbeidsongeschiktheid. 'Toegelaten arbeid', heette dat. Een hele administratieve mallemolen om dat in orde te krijgen. Maar ik had het er graag voor over .
Het is niet mijn keuze om thuis te zitten, om geld te kosten in plaats van op te brengen. Het voelt zo oneerlijk dat ik daarvoor ook nog gestraft word in daden en woorden. Zeg ten minste dat wie invalide of arbeidsongeschikt is, ziek is. Culpabiliseer deze groep niet elke keer opnieuw. Doe niet elke keer opnieuw alsof deze groep de grootste profiteurs zijn, alsof ze zelf voor hun ellende gekozen hebben en zich daar graag zo lang mogelijk willen in wentelen. Opnieuw aan het werk gaan, mag ook niet het eerste streefdoel zijn. Genezen of op zijn minst beter worden, wel.  Daar heeft opnieuw werken voor mij alles mee te maken, met me beter voelen. Niet met te lui zijn, geen zin hebben of weigeren te werken.