Pillen

En het werden pillen, Xeloda. Gedaan met de taxol dus en een nieuw potje. Opnieuw chemo maar deze keer in pilvorm.
Het was een bewogen week. Vrijdag mochten we bij mijn dokter voor het verslag van de MOC. Ze legde alles uit, nam haar tijd en beantwoordde onze vragen. Maar zoals dat gaat kwamen er achteraf nog heel wat nieuwe vragen. (nee, mijn haar gaat niet volop opnieuw groeien en nee, ik hoef geen cortisone meer, oef) Plan was om zo snel mogelijk te starten met de Xeloda. Maar eerst nog scans. Van mijn hoofd. Sinds enkele weken heb ik af en toe last van een wazig zicht. De dokter maakte zich niet onmiddellijk zorgen maar wilde het wel nakijken. En van mijn buik - lever en longen. Niet omdat ze vermoedde dat daar ook iets zat maar om zeker te zijn en als een soort nulpuntmeting voor de volgende behandeling. De scans waren goed trouwens, niets te zien in lever, longen, hersenen. Wel in diverse klieren maar dat wisten we al.
En dus mocht ik deze week drie keer naar het ziekenhuis, twee keer voor een scan en een keer om de chemo op te starten. Intussen had ik het gevoel dat de klieren in mijn hals in sneltempo groeiden. Het trok - en trekt nog steeds. Het deed pijn - vaak. Ik voelde ze voortdurend - nog steeds. Ze zijn nu ook zichtbaar en doen pijn als ik mijn handtas draag of mijn autogordel omdoe. Ik voelde me zo slecht, mijn hoofd zat helemaal vol met kanker. Soms leek het alsof ik amper kon ademhalen. Altijd brandden er tranen achter mijn ogen. Als ik de kinderen wakker kietelde of naar de crèche en het kampje bracht, als ik kookte, als ik een paar vriendinnen zag. Ik denk niet dat iedereen die me zag het gemerkt heeft maar sommigen in ieder geval wel. Want soms stroomden de tranen ook.
Gisteren kreeg ik dan mijn eerste lading pillen. Elke ochtend en elke avond moet ik vijf pillen slikken en dat twee weken lang. Dan volgt er een week rust en daarna moet ik opnieuw naar het ziekenhuis voor een bloedafname en een volgende lading pillen - als dat bloed goed is. Dat het nu pillen zijn, betekent dat ik minder vaak naar het ziekenhuis moet maar verder blijft het wel chemo. Ook deze therapie heeft bijwerkingen die niet te onderschatten zijn. Maar waarvan ik vooral last ga hebben, valt nog af te wachten. Ik hoop vooral dat de chemo werkt, dat ik de klieren niet verder voel groeien. En dat mijn levenskwaliteit wat ok is. Vandaag probeerde ik opnieuw wat meer in het nu te leven, de kanker mijn hoofd niet helemaal te laten vullen, de tranen terug te dringen.