Vergeten

'Soms vergeet ik dat je nog ziek bent. Je bent er opnieuw. Je doet terug dingen, komt opnieuw buiten en je haar is gegroeid. Ik sta er dan niet bij stil dat je nog steeds ziek bent.' 'Dan kan je die hele ziekte nu achter je laten, dat zal wel deugd doen.' Zulke reacties krijg ik wel vaker de voorbije weken. Voor vele mensen - ook vrienden en familie die heel dicht bij mij staan - lijkt het alsof alles nu achter de rug is, alsof het kankerverhaal verleden tijd is. Dat is niet zo, het zal er altijd zijn. En in mijn hoofd is het er ook altijd, op elk moment van de dag. Kleine pijntjes laten me niet toe te vergeten. Vermoeidheid drukt me met de neus op de feiten.
Ik leerde niet te ver vooruit kijken. We maakten plannen voor een vakantie deze zomer. Dat lijkt me nog heel ver weg, verder kijken doe ik echt niet. En dat is moeilijker dan het lijkt. Zo vaak duikt die verre - onzekere - toekomst op in banale gesprekken. "Over enkele jaren zitten wij daar ook", zei Peter. En hij wees naar mensen die op een terrasje zaten terwijl hun kinderen in de speeltuin speelden. Wij bleven nog bij de kinderen terwijl ze speelden. Misschien, denk ik dan, misschien zit ik daar ook niet. Of Fee: "Om mama te worden, moet je niet leren hé." "Soms een beetje, je kan in boeken lezen of dingen vragen aan andere mama's." "Dan ga ik dat aan jou vragen moeke." Ik hoop dat dat nog kan Fee maar die kans is klein, denk ik dan. Ik spreek zulke gedachten zelden uit maar ze zijn er altijd als iemand naar de verre toekomst verwijst. Het is bijna deel geworden van mezelf, bijna gewoon. Maar altijd pijnlijk.

Stijf en moe

Twee maanden neem ik intussen mijn antihormonale medicatie. Al is de impact ervan niet te vergelijken met die van de chemo, zomaar een pilletje is het zeker niet. De dokter had me daarvoor ook gewaarschuwd. "Onderschat dat pilletje niet, je zal je ook slecht voelen. Vooral je gewrichten zullen pijn doen. Je zal opstartproblemen hebben, maar eens bezig, zal het snel beter gaan." En inderdaad, al heel snel na de start van de therapie kreeg ik last van mijn gewrichten. Niet alleen 's morgens zoals ik verwacht had maar elke keer ik opsta nadat ik 10 min. gezeten of gelegen heb. Pijn in heup, knieën, enkels maar ook in schouders en handen. De pijn trekt wel snel weg maar eerst strompel ik vijftien meter als een kreupele. Dat is geen ramp natuurlijk maar soms wel hoogst ongemakkelijk. 's Nachts kijk ik er bijvoorbeeld enorm tegenop om uit bed te komen voor een huilend kind.
En dan de concentratie- en geheugenproblemen. Als ik gewoon thuis blijf en hier wat rommel, merk ik het niet. Maar als ik buitenkom, is het soms best confronterend. Op een feestje op mijn werk zag ik mensen van wie ik wist dat ik ze héél goed hoorde te kennen. Maar ik kon ze niet thuisbrengen terwijl ik vroeger heel regelmatig met hen samenwerkte. Pijnlijk. Ook in gesprekken merk ik regelmatig dat ik langer en dieper moet graven in mijn geheugen om me vanzelfsprekende dingen te herinneren. "Het is lastig maar er is weinig aan te doen, het hoort bij de medicatie", zei mijn dokter. Dat ik op oudjaar toch nog kon winnen met Trivial Pursuit deed me deugd...
Ook de vermoeidheid blijft me parten spelen. Vorige week verkondigde ik nog dat het echt beter ging, dat ik zelden nog een dutje nodig had, deze week is het weer veel minder. Geen dag kwam ik door zonder dut, 's avonds is mijn pijp onherroepelijk uit. Dat valt behoorlijk tegen, dat die stijgende lijn niet meer stijgt. Maar morgen is weer een dag en volgende week weer een week. Misschien gaat het dan toch opnieuw beter.