Het gaat goed. De chemo doet zijn werk. Vorige week bleek dat de tumormarker zo goed als gehalveerd is. Van 180 naar 97. Ook de scans van donderdag waren goed. Tumoren zijn kleiner geworden, vooral in de klieren. Daar ben ik blij om want daar doen we het voor. En toch geeft het me ook een wrang gevoel. De goede respons betekent immers dat de chemo verlengd wordt. Nog negen beurten erbij. En dat had ik absoluut niet zien aankomen. Van bij de start van de chemo keek ik uit naar de zomervakantie, naar een chemoloze periode mét energie, voor mezelf maar vooral voor de kindjes en Peter. Dat zit er nu niet in. Extra chemo, betekent ook extra opvang zoeken. Want er twee weken alleen voorstaan met Fee (en leuke dingen doen), zal nu niet lukken. Een extra kampje, een extra logeerpartij. Onze gezinsvakantie (één weekje), kan gelukkig wel doorgaan maar met veel minder energie dan ik gehoopt had.
Ik had het er echt moeilijk mee, alles waar ik zo naar uit had gekeken in het water te zien vallen. Vooral het feit dat ik er deze zomer weinig kan zijn voor de kinderen, weegt zwaar. In de week zijn ze vaak elders, naar de crèche, gaan logeren of op een kampje. In het weekend voel ik me het slechtst en gaat alles aan mij voorbij. Er zijn de voorbije week veel tranen gevloeid. Bij de bespreking van de scans, was het ook voor de dokter duidelijk dat de beslissing om te gaan voor een extra chemokuur me zwaar valt. Ze stelde daarom voor om de dag van toediening te wijzigen zodat mijn slechtste dagen niet in het weekend vallen maar midden in de week - als de kinderen er toch niet zijn. Ik twijfelde want het betekent ook dat ik haar niet zal zien maar een andere dokter bij wie ik me minder goed voel. Maar ik ga het toch doen, in de hoop onze zomer nog een beetje te redden en er toch wat te kunnen zijn voor Peter en de kinderen.
Ik weet wel, ik moet er gewoon voor gaan. En dat ga ik ook doen. Ook tijdens de voorbije week - die gepaard ging met veel tranen - probeerde ik bewust kleine fijne dingen te doen. Gaan zwemmen met Liz. Na haar kampje een ijsje eten met Fee. Op een terras een koffie drinken met Peter. Ik genoot ervan maar de momenten konden amper op tegen het verdriet. Pas sinds gisteravond heb ik de knop omgedraaid. Ik ga er nog op vloeken, op de chemo's. Maar het moet, het is voor de goede zaak. We gaan er gewoon het beste van maken.
