Qua behandeling is het iets rustiger nu. Ik neem elke avond mijn pilletje, drink mijn glaasje calcium - waar ik steeds meer tegenop zie - en ga af en toe naar de dokter. Vorige week voor mijn botspuit, volgende week om bloed te laten trekken en de week daarna om de resultaten van dat bloedonderzoek te bespreken. Dan krijgen we voor het eerst een indicatie of deze medicatie werkt. Ik hoop dat de tumormarkers maar een beetje gestegen zullen zijn en niet met 300 ineens zoals de voorbije maanden telkens het geval was. Op een afname durf ik echt niet hopen. Het is nu gewoon weer even afwachten.
En toch is het een behoorlijk zware periode. Vorige week was de jongste ziek en dat ging van kwaad naar erger. Ze had een bronchitis, diarree en at of dronk nog amper. Donderdagavond werd ze helemaal apathisch. Vrijdag besloot de kinderarts dat een opname noodzakelijk was. En zo belandden we nog maar eens in het ziekenhuis, vier nachten lang. Eens aan de baxter, werd ze snel opnieuw actief maar eten bleef een strijd. En is dat nog steeds. We geven haar om de twee uur een flesje of vaste voeding. De eerste dagen waren we al blij als ze na honderd keer aanbieden veertig ml dronk. Intussen zijn de hoeveelheden wel wat toegenomen maar het blijft weinig. Al deze zorgen erbij, al die energie die dat zorgen en voeden vergt, het is zwaar. Een mens kan veel aan maar voor het eerst heb ik het gevoel dat er nu echt niets mag bijkomen want dan crashen we alle twee. Dit is meer overleven dan leven... Wat me gisteren gelukkig maakte? De framboosjes bij het dessert. En verder moest ik al eens heel goed nadenken.
'k Wens je veel framboosjes toe... Het is niet eerlijk verdeeld, je eigen strijd en dan nog een dochtertje in het ziekenhuis. Ik hoop dat Liz snel beter is en dat je je daarna weer volledig op je eigen herstel kan richten.
BeantwoordenVerwijderen