Moe

Welke klachten ik heb? Ik krijg de vraag geregeld, van mijn omgeving, in het ziekenhuis. Er is wel wat pijn maar die is niet constant en niet altijd op dezelfde plek. Net alsof die reist in mijn lichaam. Mijn bekken, mijn rug, mijn hals aan het sleutelbeen en soms ook druk in mijn borst. Meestal valt die pijn goed op te lossen met een pijnstiller, paracetamol en als het echt lastig is brufen. Het is zelden dat de pijn me hindert in het dagelijks leven. De vermoeidheid daarentegen doet dat wel. Het is moeilijk te omschrijven hoe moe ik wel niet ben. Ik kan me ook bijna niet meer herinneren dat ik niet moe was. De zwangerschap, de nachtvoedingen - en toen was ik al ziek maar wist ik het niet - de ziekte en de behandeling. Bijna elke dag is er wel een moment dat ik een klop van de hamer krijg en dat het echt niet lukt om gewoon verder te doen. Als het kan, leg ik mij even neer. Een halfuurtje, een uurtje. Soms kan het ook niet natuurlijk. Als ik werk, als de kinderen veel aandacht nodig hebben, dan ga ik door. Dan kan ik maar één ding tegelijk meer, valt praten me zwaar en heb ik hoofdpijn van de vermoeidheid. Maar vanaf het wel kan, crash ik in de zetel. Thuis, maar ook op bezoek bij vrienden of familie. 'Moeke is een beetje aan het rusten', een zinnetje dat Fee wel vaker te horen krijgt. En ik vervloek die vermoeidheid regelmatig, het maakt immers dat ik beperkt ben. Ik kan wel koken, wassen, strijken, met de kinderen spelen, werken, in de tuin bezig zijn. Maar op een bepaald moment is het op. Het is net alsof ik lang gehuild heb, zulke intense vermoeidheid die me plots overvalt. Een halfuurtje slapen is het enige dat helpt.