donderdag 22 juni 2017

Vakantie

Het einde van het schooljaar komt in zicht, het einde van de chemo ook. Nog twee te gaan. Ik tel af. Op zich is het nog steeds niet verschrikkelijk maar de lijst met bijwerkingen wordt wel langer. En de vermoeidheid neemt ook toe. De dag na de chemo noem ik intussen mij  hyper-dag. Opgejaagd, veel energie maar ook veel opvliegers, voortdurend enorm warm. Geen pretje met deze hoge temperaturen. Intussen weet ik al dat ik die dag niet te veel hooi op mijn vork mag nemen want dat wreekt zich de volgende dagen. Dan ben ik immers heel moe en heb ik last van spierpijnen. Sinds de vorige chemo zijn mijn tenen gevoelloos, ook een bijwerking. Ik neem nu elke dag een pilletje extra en de dosis van de chemo is ook wat aangepast. Ik hoop dat het helpt, dat ik toch opnieuw gevoel krijg in mijn tenen. En dan is er nog mijn arm. Die is dik en voelt gespannen aan. Omdat mijn lymfeklieren niet goed werken, hoopt zich daar vocht op. Remedie: kine, twee keer per week. Ja, ik heb borstkanker. Maar van mijn borst heb ik geen last. Van mijn tenen en arm daarentegen...

En intussen kabbelt ons leventje verder. Ochtendspitsen, avondspitsen, verjaardagen, logopedie, psycholoog, boodschappen en heel af en toe een uitje. Daartussen: veel rust. Het is af en toe frustrerend. Mijn wereld wordt klein, ik zie niet zo veel volk meer, er valt ook weinig te vertellen over mijn dagen. Er zijn ook andere zorgen die soms zwaar wegen. Om Fee bijvoorbeeld die het moeilijk heeft en veel verdrietige en boze buien heeft. En dan stellen we ons de vraag in hoeverre mijn ziekte daarin meespeelt. Dat zullen we nooit helemaal weten maar we doen wat we kunnen. We gaan met haar naar een psycholoog en we namen haar een keertje mee naar het ziekenhuis. Zo hoefde die ziekenhuisbezoekjes van moeke in haar hoofd niet groter te worden dan ze zijn. Ze vroeg me bijvoorbeeld of ze me in slaap doen, of ik veel pijn heb en of er dan veel bloed is. Nu heeft ze het gezien en sindsdien stelt ze geen vragen meer. Ze weet wat er gebeurt en dat dat allesbehalve griezelig is. Hopelijk keert deze zomer de rust in haar hoofd een beetje terug. En misschien wordt ons leven dan ook weer een beetje makkelijker.

Er zijn ook lichtpuntjes en zelfs die hebben soms met mijn ziek-zijn te maken. De wekelijkse tochtjes naar het ziekenhuis zijn steevast gezellig. Veel lieve vrienden en familie boden aan me te vergezellen. En zo wordt die voormiddag ziekenhuis een moment om bij te babbelen. En dan was er nog dat uitje van het ziekenhuis naar de sauna. Twee keer per jaar huren ze een wellnesscomplex af en wordt een tiental patiƫnten er een hele dag in de watten gelegd. Ik heb ervan genoten, Gewoon dobberen in het warme water, zalig.

1 opmerking:

  1. Hopelijk kun je de komende maanden veel tijd doorbrengen met Fee en Liz. 'k Duim voor een mooie tijd, niet te warm, niet te druk, en met weinig last van tenen en arm.

    BeantwoordenVerwijderen