Nummer drie

Intussen ben ik al een tijdje opnieuw bezig met de chemo. Elke donderdag trek ik naar Duffel. Nummer drie zit erop, nummer vier dient zich aan. Voorlopig zijn er negen sessies gepland maar dat kunnen er meer worden. In ieder geval ben ik bezig zolang het schooljaar duurt.
'Je gaat het merken, deze chemo valt wel mee.' Ik kreeg het talloze keren te horen tijdens de eerste sessie. Mogelijke bijwerkingen: spierpijn, beetje vermoeidheid en op termijn kaalheid en tintelingen in vingers en voeten. Maar het zou écht meevallen.
Niet dus. Die eerste keer was verschrikkelijk. Maar in hoeverre de chemo daarvoor verantwoordelijk was, wist ik toen niet. Vrijdagochtend kreeg ik een serieuze buikgriep. Ook de spierpijn en vermoeidheid waren massaal aanwezig. Ik kon niets, gaf over, sleepte me van de zetel naar mijn bed en omgekeerd, hield niets binnen. Maandag ging het iets beter, pas woensdag voelde ik me goed. De moed zonk me soms in de schoenen. Dat negen weken te moeten volhouden, zag ik echt niet zitten.
En toen was er nummer twee en had ik wél het gevoel dat het meeviel. Ik bleef moe maar niet zo overweldigend als tijdens de vorige reeks, en de spierpijn was niet altijd zo aangenaam. De dag na de chemo had ik voortdurend last van opvliegers. Iemand dacht dat ik verbrand was maar dat was niet zo, ik had het gewoon voortdurend héél warm. En ik sliep slecht.
Maar al bij al, is deze chemo te doen. Als ik voldoende rust, kan ik ook iets ondernemen. Naar het schoolfeest, eens afspreken met een vriendin, gaan shoppen met Fee, naar vrienden. Ik moet alles goed doseren en mijn rust bewaken maar het lukt wel. En verder zien we wel. We maken niet te veel plannen, weten helemaal niet wat de zomer zal brengen maar proberen het ons niet aan te trekken.