'Soms vergeet ik dat je nog ziek bent. Je bent er opnieuw. Je doet terug dingen, komt opnieuw buiten en je haar is gegroeid. Ik sta er dan niet bij stil dat je nog steeds ziek bent.' 'Dan kan je die hele ziekte nu achter je laten, dat zal wel deugd doen.' Zulke reacties krijg ik wel vaker de voorbije weken. Voor vele mensen - ook vrienden en familie die heel dicht bij mij staan - lijkt het alsof alles nu achter de rug is, alsof het kankerverhaal verleden tijd is. Dat is niet zo, het zal er altijd zijn. En in mijn hoofd is het er ook altijd, op elk moment van de dag. Kleine pijntjes laten me niet toe te vergeten. Vermoeidheid drukt me met de neus op de feiten.
Ik leerde niet te ver vooruit kijken. We maakten plannen voor een vakantie deze zomer. Dat lijkt me nog heel ver weg, verder kijken doe ik echt niet. En dat is moeilijker dan het lijkt. Zo vaak duikt die verre - onzekere - toekomst op in banale gesprekken. "Over enkele jaren zitten wij daar ook", zei Peter. En hij wees naar mensen die op een terrasje zaten terwijl hun kinderen in de speeltuin speelden. Wij bleven nog bij de kinderen terwijl ze speelden. Misschien, denk ik dan, misschien zit ik daar ook niet. Of Fee: "Om mama te worden, moet je niet leren hé." "Soms een beetje, je kan in boeken lezen of dingen vragen aan andere mama's." "Dan ga ik dat aan jou vragen moeke." Ik hoop dat dat nog kan Fee maar die kans is klein, denk ik dan. Ik spreek zulke gedachten zelden uit maar ze zijn er altijd als iemand naar de verre toekomst verwijst. Het is bijna deel geworden van mezelf, bijna gewoon. Maar altijd pijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten