Stijf en moe

Twee maanden neem ik intussen mijn antihormonale medicatie. Al is de impact ervan niet te vergelijken met die van de chemo, zomaar een pilletje is het zeker niet. De dokter had me daarvoor ook gewaarschuwd. "Onderschat dat pilletje niet, je zal je ook slecht voelen. Vooral je gewrichten zullen pijn doen. Je zal opstartproblemen hebben, maar eens bezig, zal het snel beter gaan." En inderdaad, al heel snel na de start van de therapie kreeg ik last van mijn gewrichten. Niet alleen 's morgens zoals ik verwacht had maar elke keer ik opsta nadat ik 10 min. gezeten of gelegen heb. Pijn in heup, knieën, enkels maar ook in schouders en handen. De pijn trekt wel snel weg maar eerst strompel ik vijftien meter als een kreupele. Dat is geen ramp natuurlijk maar soms wel hoogst ongemakkelijk. 's Nachts kijk ik er bijvoorbeeld enorm tegenop om uit bed te komen voor een huilend kind.
En dan de concentratie- en geheugenproblemen. Als ik gewoon thuis blijf en hier wat rommel, merk ik het niet. Maar als ik buitenkom, is het soms best confronterend. Op een feestje op mijn werk zag ik mensen van wie ik wist dat ik ze héél goed hoorde te kennen. Maar ik kon ze niet thuisbrengen terwijl ik vroeger heel regelmatig met hen samenwerkte. Pijnlijk. Ook in gesprekken merk ik regelmatig dat ik langer en dieper moet graven in mijn geheugen om me vanzelfsprekende dingen te herinneren. "Het is lastig maar er is weinig aan te doen, het hoort bij de medicatie", zei mijn dokter. Dat ik op oudjaar toch nog kon winnen met Trivial Pursuit deed me deugd...
Ook de vermoeidheid blijft me parten spelen. Vorige week verkondigde ik nog dat het echt beter ging, dat ik zelden nog een dutje nodig had, deze week is het weer veel minder. Geen dag kwam ik door zonder dut, 's avonds is mijn pijp onherroepelijk uit. Dat valt behoorlijk tegen, dat die stijgende lijn niet meer stijgt. Maar morgen is weer een dag en volgende week weer een week. Misschien gaat het dan toch opnieuw beter.