vrijdag 4 november 2016

Onverwacht

Soms weet je niet wat je de volgende dag te wachten staat. En soms is dat maar beter ook. Maar vorige week woensdag wist ik wat er mij donderdag te wachten stond. Ik stelde het steeds uit om te gaan slapen, want dan zou de dag echt voorbij zijn. Maar uiteindelijk helpt dat niet, het werd donderdag. Ik werd goedgekeurd om mijn zesde chemo te krijgen, en zo geschiedde. Het was gezellig  met collega-baas Katrien maar ik voelde ook hoe de chemo onmiddellijk toesloeg, al in het ziekenhuis wilde ik zo snel mogelijk naar mijn bed. Maar eerst had de dokter nog goed en minder goed nieuws. Mijn tumormarkers blijven goed dalen, zo goed dat ze overweegt om twee chemo's extra te geven. Om de tumor nu zo ver mogelijk terug te dringen. Op zich goed en dat is ook wat ik wil: zo hard mogelijk vechten. En toch kijk ik er niet naar uit. Ik had mij al verheugd op een tijdje rust, gewoon leven, wat meer energie, misschien zelfs werken. Dat wordt dan allemaal uitgesteld. Maar zeker is dat nog niet van die twee extra chemo's. De dokter wil de beeldvorming afwachten en dan alle elementen bespreken met haar collega's. Ik krijg het verdict te horen op 17 november.

Donderdag wist ik echt niet wat ons de volgende dag te wachten stond - gelukkig. Van een goede nachtrust was geen sprake. Liz was onrustig, steeds weer en soms ontroostbaar. Warm voelde ze niet aan maar dat was 's morgens anders. 39,5 graden koorts. Weer ging het niet lukken om een volle week naar de crèche te gaan. We trommelden hulp op, ik was kapot, kon niet voor haar zorgen, Peter moest werken en had 's middags een afspraak bij de neus-keel-oorarts. Ik sleepte me uit mijn bed om mee naar de dokter te gaan met Liz. En die was onverbiddelijk. Ze vermoedde een longontsteking en 200 gr minder in twee dagen tijd is bij Liz ook weinig hoopgevend. Naar het ziekenhuis dus waar de longontsteking bevestigd werd. En dat was hard. Het besef dat Liz heel ziek was en ik niet voor haar zou kunnen zorgen. Dat deed pijn. Maar we regelden alles, trommelden nog meer hulp op en Peter bleef vier dagen met Liz in het ziekenhuis. Fee logeerde bij mijn ouders, ik was vier dagen alleen thuis in zombie-modus. Zo blij was ik toen dinsdag iedereen weer thuis was. En tegelijk bleef het moeilijk. Mijn energiepeil was nog steeds erg laag, een zware verkoudheid helpt niet echt om je beter te voelen. Ik wist ook dat mijn hemoglobine erg laag stond. Fee wilde met mij spelen, vroeg wanneer ik met haar naar de speeltuin ga. Het klonk weer vaak: 'Ik wil jou hebben moeke.' En telkens moet ik haar teleurstellen, krijgt ze maar een half moeke. Ook de zorg voor Liz kan ik nog niet helemaal op mij nemen. Dat pikt. Ik ben blij en dankbaar dat veel mensen ons helpen en leuke dingen doen met Fee en Liz. Maar ik wil dat zo graag zelf doen, naar het park, naar de speeltuin, eens gaan zwemmen. Allemaal kleine dingen misschien, voor mij nu ver weg.
Gisteren kreeg ik twee zakken bloed toegediend, die moeten mijn hemoglobine opkrikken en mij meer energie geven. Ik voel me ook iets beter nu, nu die verkoudheid de baas worden en hopelijk heb ik dan toch enkele goede dagen. En wie weet lukt het dan wel om leuke dingen te doen met de kinderen en Peter, moet ik Fee niet steeds teleurstellen. En dan is het aftellen tot 17 november, nog chemo of een andere behandeling. We zullen wel zien.

1 opmerking:

  1. Dag Nele
    'k Lees nu pas je laatste blogpost. Waarschijnlijk zit je vol spanning te wachten wat de beslissing over enkele dagen zal zijn. Ondertussen hoop ik dat Liz beter is en dat jij ook weer meer energie hebt, zodat je ondertussen een aantal leuke dingen met Fee hebt kunnen doen. Groetjes, An

    BeantwoordenVerwijderen