De laatste

Nog chemo of niet? Nog extra moe worden of niet? Plannen kunnen maken of niet? Stilaan nadenken over opnieuw gaan werken of nog helemaal niet? Haar dat zal blijven groeien of weer uitvalt? Het was een spannende dag vandaag. Nog twee extra chemo's zou betekenen dat die heel goed zijn werk doet en er echt wel grote vooruitgang geboekt is en nog geboekt kan worden. Dat willen we héél graag. Maar chemo heeft een enorme impact op mijn leven en dat van ons gezin. Op voorhand hadden Peter en ik tegen elkaar gezegd dat we enkel zin hadden in chemo als het echt de moeite loonde, als de winst aanzienlijk zou zijn.

Eerst vertelde de dokter ons de resultaten van de scans. De CT-scan was goed. Er is een verdere afname van de tumor in de borst en de uitzaaiingen in de klieren achter het sleutelbeen zijn verdwenen. Die in de oksel zijn kleiner geworden. De botscan was ook ok. Geen nieuwe uitzaaiingen, de letsels die er al waren, zijn er nog maar tumor verandert niet zo gauw opnieuw in bot, dus dat is normaal. De chemo heeft het dus echt goed gedaan. Oef. En toch opteerde de dokter ervoor om te stoppen met de chemobehandeling. Ik heb mijn portie gehad, meer zou gevaarlijk kunnen worden voor het hart en de kans op infecties blijft ook groot. Die risico's vond ze te zwaar doorwegen tegenover de winst die twee extra sessies kunnen opleveren. Daarom kiest ze voor een onderhoudsbehandeling met een antihormonaal middel. Elke avond een pilletje. Maar wat de dokter ons vandaag vertelde, kan morgen al wijzigen. Ze kon immers nog niet 'fatsoenlijk' overleggen met haar collega's. Elke vrijdag vergaderen ze - de MOC - en bespreken elkaars patiënten. Omdat vorige vrijdag een feestdag was, hebben ze mij nog niet kunnen 'MOCCEN'. Collega's aan wie ze deze week al raad vroeg, verwezen telkens naar de MOC, die van morgen dus. Na de vergadering mag ik mijn arts bellen - maar eigenlijk verwacht ik niets nieuws.

Nu kan ik in mijn hoofd de knop omdraaien en vooral opnieuw plannen maken. Daar heb ik het toch iedere keer moeilijk mee, dat alles voorlopig is, dat ik niet weet wat volgende week brengt. Een bon voor de sauna, een etentje met vrienden, mijn verjaardag vieren, het oudercontact, de feestdagen, een afspraak bij de tandarts om het zwart van de chemo te laten verwijderen. Overal stonden dikke vraagtekens bij. Nu kan ik plannen. Dat doet deugd. En tegelijk besef ik dat er een onzekere periode is aangebroken. Zal deze behandeling effect hebben? De vorige ervaringen met antihormonale therapieën waren niet zo bijster goed. Maar dat wil niets zeggen over de andere antihormonale middelen, drukte de dokter me op het hart. Het zal elke maand toch bang afwachten worden wat de tumormarker gaat doen. Die spanning was er veel minder tijdens de chemo, ik wist dat er zwaar geschoten werd en dat stelde gerust - al voelde ik me nog zo slecht. Nu zal de vermoeidheid stilaan wegebben maar de ongerustheid misschien snel toenemen. Al wil ik daar (nog) niet aan toegeven. Ik ga heel hard mijn best doen om de eerste maanden niet al te ongerust te zijn, om van elk moment te genieten, om deze behandeling in mijn hoofd een kans te geven.