Nummer drie

Twee heerlijke weken kregen we. Eentje met z'n vieren in Nederland en daarna nog enkele dagen met vrienden in de Ardennen. We sloten zondag af in een zomerbar. Twee weken lang probeerde ik heel bewust te genieten van onze meisjes, van elkaar, de vrienden, de zee, de buizerd, het weidse uitzicht. En ook: de thuiskomst die extra fijn was: geschilderde deuren dankzij mijn ouders. Weer een stapje verder in ons huis.
Maar maandag was het tijd voor chemo nummer drie. Ik bracht de kinderen weg en ging samen met mijn peter naar Duffel. Intussen weet ik wat me te wachten staat: bloedafname, wachten, een pilletje tegen de misselijkheid, nog meer wachten, een eerste infuus tegen de misselijkheid en daarna drie infusen met chemo. Toen de bloedresultaten er waren, kwam de verpleegster even langs. 'Of ik me niet heel moe voelde? En of ik van trappen beklimmen niet buiten adem raakte?' Een beetje maar niet zo heel erg. Mijn hemoglobine stond blijkbaar laag. Na de witte bloedcellen (wel goed deze keer), nu de hemoglobine dus. Maar het zou nog wel lukken om de chemo te krijgen. En zo geschiedde. Even later kwam de dokter langs. Hij besliste toch om mij twee zakken bloed te geven. Ik zou me er beter door voelen en de derde chemo zou de hemoglobine niet verder doen dalen. Dinsdag mocht ik dus terugkomen en kreeg ik - heel traag - twee zakken bloed. Vreemd om aan de andere kant te liggen, niet de donateur te zijn maar de ontvanger. Nog eens van gezond naar ziek dus.
Maandag vroeg ik de arts ook naar mijn tumormarkers. Dat cijfer is voorlopig de enige aanwijzing of de chemo werkt of niet. Hij had het cijfer nog niet gezien maar ging dadelijk eens kijken. 'Goed dat je het mij vraagt, de markers zijn fors gedaald, van 1500 drie weken geleden naar 740 nu. Een halvering dus, met een kleinere daling was ik ook al heel tevreden geweest.' Voor het eerst sinds heel lang kregen we goed nieuws, eindelijk. Dat deed veel deugd. 18 augustus heb ik scans en de kans dat die goed zij, is dus redelijk groot. En eigenlijk voel ik dat ook wel. De tumor in mijn borst is duidelijk kleiner geworden, van tennisbal naar ei ofzo heb ik de indruk. Maar toch wil ik de scans afwachten, eerst zien en dan geloven, dat heb ik intussen wel geleerd.
En nu zit ik dus midden in de 'moeilijke' dagen. Enorm moe, toch wel wat misselijk, hoofdpijn, net alsof er iets is dat je voortdurend naar beneden duwt. Maar vandaag gaat het al beter dan gisteren, we leven op hoop. En ook deze dagen probeer ik te genieten van de kleine dingen: de reukerwten uit eigen tuin op de tafel, twee mussen die zich tegoed doen aan luizen op diezelfde reukerwten - buiten wel te verstaan, de lach van de jongste bij thuiskomst uit de crèche, de héle lieve - echte - brief uit Engeland, de kus van de man elke keer opnieuw, het schone huis. Maar wat kijk ik uit naar de thuiskomst van de oudste dochter, naar dat tikkeltje meer energie, naar de goede weken. Nog even geduld...