Vanmorgen, buiten op het terras. Fee hield een plastic zakje vast, Peter hanteerde de schaar en daarna de tondeuse. Het was tijd, ik verloor veel haar. Mijn hoofdkussen lag telkens vol, douchen was lastig, de losse haren kriebelden voortdurend in mijn hals en nek.
Wat ik vaak bij Peter deed, deed hij nu bij mij. En hij wilde eer van zijn werk, de drie millimeter die voorlopig blijven staan, moesten goed zijn. Terwijl ik dacht, ook die zullen uitvallen. Fee ving mijn haren op in haar zakje, voor haar was het de normaalste zaak van de wereld. Als ik Peter kortwiek, houdt ze immers ook het zakje vast.
'Fee, ik wil met jou spelen', klonk het. Het buurmeisje kwam er aan. Ze keek even naar mij maar daarna al snel naar Fee. 'Alle haren van moeke gaan eraf. En dan gaat ze een mutsje dragen, leuk hé.' Het buurmeisje knikte en de twee meisjes speelden mama en baby, kous af.
Zo simpel kan het zijn maar voor mij voelde het een tikkeltje anders. Ik sliep vannacht niet goed - het plan om mijn haren af te scheren zat daar zeker voor iets tussen. Maar eens de klus geklaard, viel het ook voor mij mee. Frisjes met dit warme weer en zo lelijk is mijn hoofd toch niet blijkbaar. En die mutsjes, die vallen ook goed mee. Nu moet ik er enkel aan denken om ze telkens op te zetten als de bel gaat want anders krijg ik toch vreemde blikken. Maar ook deze horde is genomen, de volgende maanden zullen zonder haar zijn, zonder pruik maar mét mutsjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten