Koorts en koorts en koorts en...

Chemo nummer vier viel me zwaar. Het duurde erg lang voor ik een beetje gerecupereerd was. We waren toch al anderhalve week verder voor ik mijn eerste goede dag had. Oef, dacht ik, we zijn er, de goede weken kunnen beginnen. Dat was een grove misrekening, bleek niet veel later. Vrijdag 2 september voelde ik me niet zo goed. Opnieuw een mindere dag, dacht ik. Ik rustte maar voelde me niet beter, integendeel. 's Avonds was ik zo kapot dat ik tijdens volle avondspits met de kinderen in bed kroop. Niet veel later wist ik hoe laat het was, ik had koorts. En dat is niet goed. Onmiddellijk naar het ziekenhuis bij temperaturen hoger dan 38 graden, staat er in het chemo-opvolgboekje. Koorts kan immers twee dingen betekenen: de witte bloedcellen die veel te laag staan of een infectie. Beide moeten snel behandeld worden. Ik hoopte nog dat het wel zou keren, we hadden immers nog plannen  - en een babysit - diezelfde avond en ook de volgende dag. Maar Peter was kordaat: onmiddellijk vertrekken naar het ziekenhuis. We vertelden de babysit over onze gewijzigde plannen en vertrokken. Het bleek het begin van een lijdensweg. Ik werd helemaal binnenstebuiten gekeerd, er werden culturen genomen, en nog eens, een hartfilmpje gemaakt, een foto van de longen, en nog eentje, een echo van het hart, een scan van de poortkatheder, ontelbare bloednames, het stopte niet. Maar de koorts stopte ook niet. Mijn witte bloedcellen waren ok, de rode daarentegen niet. Ik kreeg vier zakjes bloed en voelde me iets beter. Maar de koorts stopte niet. Ik hing dagen aan de antibiotica en dat hielp geen zier. Om de vier à vijf uur kreeg ik een koortsaanval, compleet met rilkoorts. Ik kon voorspellen wanneer het niet paste om op bezoek te komen omdat ik lag te klappertanden in bed en een uur tijd nodig had voor de koortswerende middelen hun werk deden. Het was frustrerend, loodzwaar. Op dag zeven zei de dokter: 'je bent een raadsel en dat heb ik niet graag.' En ook: 'waar verstop je het?' De antibiotica werd stop gezet en ik mocht naar huis. Met koorts. Maar met nieuwe afspraken voor nieuwe bloednames. Zo kon ik er op de valreep toch bij zijn op de dag dat Fee haar amandelen werden weggenomen. Nu is dag negen ook voorbij en nog steeds is de koorts niet weg. Nog steeds is het loodzwaar en enorm frustrerend. Dat chemo vijf zich bijna aandient, lijkt nu een onmogelijke beproeving. Zo graag wil ik enkele dagen rust, me enkele dagen goed voelen. Maar zolang de koorts blijft, is er uiteraard ook geen sprake van een nieuwe chemo.