Doen

'Zijn er nog dingen die je absoluut wil doen?' vraagt een vriendin me. En onrechtstreeks benoemt ze wat voor velen een taboe is. Dat ik niet meer beter word, dat mijn tijd beperkt is. En ja, dat zijn vragen waar ik zelf ook mee bezig ben. Je zou misschien denken dat ik nog wil reizen, dat ik nog honderd mooie uithoeken van de wereld wil zien, dat ik nog in sterrenrestaurants wil gaan eten. Maar dat is niet zo. Ja, ik wil nog reizen maar niet om prachtige plekken te zien maar om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur, om makkelijker bewust te kunnen leven samen met de mensen die me het meest nabij zijn. Reizen en etentjes staan dus niet op mijn lijstje. Iets anders wel. Ik wil schrijven, twee boekjes. Eentje voor Fee en eentje voor Liz. En daarin wil ik alles schrijven wat ik hen wil meegeven. Verhalen over mij, verhalen over hen. Boekjes die ze dan veel later kunnen lezen. Als ze ouder zijn en ik er niet meer zal zijn. Lang was het slechts een vaag idee, gisteren maakte ik het wat concreter. Ik kocht twee Moleskineschriftjes. Met een krop in de keel. Maar dat is wat ik echt nog wil doen. En dat is zowat het enige.