Operatie

 Een verjaardagsfeestje, ballonnen aan de voordeur, de nichtjes samen, taart én de speeltuin. Het leek dit weekend weer even of we een gewoon jong gezin waren. Ik verbaasde mij er zelf over dat vandaag gisteren nog ver weg bleef.
Maar vanmiddag was het dus toch zo ver. Afspraak bij de dokter met sowieso een nieuwe stap in de behandeling want het huidige potje doet het niet meer (helemaal). Het goede nieuws: omdat de kanker nog niet levensbedreigend is - niet in lever of longen - , is er tijd voor een andere anti-hormoontherapie, chemo is dus nog niet aan de orde. Oef... Maar het MOC was wel van oordeel dat het het best zou zijn als ik definitief in menopauze gebracht zou zijn. Geen maandelijkse omkeerbare spuit dus maar een operatie, het wegnemen van mijn eierstokken en eileiders. Of ik dat zag zitten? Ja dus, wat moet, dat moet. Soms doet het pijn dat er voor ons beslist is dat er geen derde kind meer komt - vooral in mijn dromen ben ik daar wel eens verdrietig over, in 't echte leven haalt de ratio het van de emotie. We hadden geen plannen voor een derde kind, we waren en zijn heel gelukkig met onze twee meisjes.
En toch deed het vandaag een beetje extra pijn om die beslissing te nemen. Ik kon enkel denken: een jaar geleden zat ik op exact dezelfde stoel met Liz nog in mijn buik en zag ons leven én onze toekomst er helemaal anders uit. Voor het eerst hield mijn oncologe - gynaecologische oncologe dus - raadpleging in dezelfde bureau als mijn 'gewone' gynaecologe. Confronterend.
De operatie is gepland, volgende week dinsdag gaan mijn eierstokken en eileiders er uit. Een nacht in het ziekenhuis, en dan een week niet werken, rustig aan doen, niet tillen.

En dan deel twee van de raadpleging. Als ik me laat opereren, zou ik nu wel in aanmerking komen voor een experimentele studie in Gasthuisberg. Dan krijg ik een anti-hormonaal middel (uiteraard een ander dan het huidige) en daarnaast een experimenteel geneesmiddel - of een placebo. Een maand na de diagnose ging ik al eens naar Gasthuisberg voor een second opinion en toen kwam ik net niet in aanmerking voor een studie. Omdat ze verder dezelfde behandeling voorstelden als degene die ik in mijn gewone ziekenhuis kreeg, bleef ik bij mijn gewone dokter. Maar ik liet haar wel weten dat ze me op de hoogte moest houden als ik ooit wel in aanmerking zou komen voor een studie. Ik wil gewoon elke kans die ik krijg grijpen. Dat ben ik aan mijn kinderen verschuldigd.
Nu krijg ik dus een extra kans, afspraak op 27 april - zonder eierstokken - in Gasthuisberg. Het zal veel extra geregel en gerij zijn maar dat moet dan maar. We zullen ietsje vaker een beroep doen op onze omgeving om hier en daar bij te springen maar dat moet dan maar. We gaan gewoon kei hard terug vechten.